İlişkilerin renkli dünyaları, karanlık gerçekleri

Kübrart ”İlişkilerin renkli dünyasının arkasındaki karanlık gerçek” isimli serisinin metninde modern ilişkilerin ve insanların dış dünyaya yansıttıkları görüntülerin ardındaki gerçeklere dikkat çekiyor. Özellikle, sosyal medyanın ve teknolojinin etkisiyle hayatların ne kadar “renkli” ve “mutlu” göründüğünü, fakat bu görüntülerin arkasında çoğu zaman karanlık, inişli çıkışlı ve karmaşık bir gerçeklik olduğunu anlatıyor. Palyaçonun gülen yüzü metaforuyla, dışarıya gösterilen bu yüzeysel mutluluğun altındaki duygusal karmaşıklığa işaret ediyor.

İnsan ilişkilerine ve özellikle aşk kavramına dair derin bir sorgulama yaparak, aşkın çoğu zaman karşılıklı bir ego savaşı olduğunu ifade ediyor. Kübrart’a göre aşk, kişinin kendini ve karşısındakini anlamaya çalıştığı bir süreç olsa da, çoğu zaman bireylerin kendi içlerindeki egolarıyla mücadele ettikleri bir alan haline geliyor. Ancak kişi, bu döngüyü kırıp özüne döndüğünde, gerçek huzuru bulabiliyor.

Sanatçı ayrıca, mutluluğun dışsal faktörlere—bir insan, bir eşya ya da bir duruma—bağlı olmadığını anlamanın önemini vurguluyor. Hayatın renkli görüntülerinin ardında saklı olan gerçeklerle yüzleşmenin bireyi üzmek yerine özgürleştirebileceğini ifade ediyor. Anka kuşu metaforuyla, insanın küllerinden yeniden doğarak, kendi içsel dengesini bulmasının hayatın en önemli yolu olduğunu anlatıyor. Sonuçta, sevmenin ve sevilmenin anlamı da ancak bu dengeyle ortaya çıkıyor.

Kübrart’ın bu anlatımı, ilişkilerin yüzeydeki renkli görüntülerinin arkasındaki duygusal gerçekliklere ışık tutuyor ve bireyin kendi öz benliğinde denge bulmasının önemini sanat yoluyla ifade ediyor.

Kübrart’s series, “The Dark Reality Behind the Colorful World of Relationships”, delves into the truths hidden beneath the surface of modern relationships and the images people project to the outside world. The artist highlights how, under the influence of social media and technology, lives often appear “colorful” and “happy,” while in reality, they are frequently marked by darkness, complexity, and emotional ups and downs. Using the metaphor of the clown’s smiling face, Kübrart underscores the emotional turmoil and contradictions that lie beneath this superficial happiness.

Through a deep exploration of human relationships, particularly the concept of love, Kübrart argues that love often becomes a battleground of egos. According to the artist, while love is ideally a process of mutual understanding and self-discovery, it frequently turns into a struggle within oneself, as individuals grapple with their own egos. However, breaking this cycle and reconnecting with one’s essence allows for the discovery of true peace.

The artist also emphasizes the importance of recognizing that happiness is not reliant on external factors—such as a person, an object, or a situation. Kübrart conveys that confronting the realities hidden behind life’s colorful facades can be liberating rather than distressing. Through the metaphor of the phoenix, the artist portrays the human ability to rise from their own ashes and achieve inner balance as the most crucial path in life. Ultimately, the meaning of giving and receiving love can only emerge through this state of harmony.

Kübrart’s narrative sheds light on the emotional truths behind the surface-level vibrancy of relationships and uses art to highlight the significance of finding balance within one’s true self.

BUDHA

Kübrart, bu metinle aslında Budha’nın hayatını ve öğretilerini kendi içsel yolculuğu üzerinden yeniden yorumluyor. Bu yorum, yalnızca Budha’nın yaşamını anlatmaktan öte, sanatçının kendi varlık bilincini keşfetmesini ve ruhsal arınmasını ifade ediyor. Budha’nın hikayesi, Kübrart için bir ayna görevi görerek, dünyevi bağlardan ve maddi dünyanın geçici cazibesinden sıyrılmasını sağlamış. Bu süreçte sanatçı, insanlara, hayvanlara, doğaya ve tüm varoluşa karşı derin bir sevgi ve şükran hissetmiş.

Kübrart’ın sözleri, bir teşekkür ve farkındalık manifestosu gibi. “Varlık gücü” ifadesiyle, Budha’nın kendisine sadece ruhsal bir uyanış değil, aynı zamanda kendi içindeki masumiyetin ve mükemmelliğin farkına varma fırsatı sunduğunu dile getiriyor. Sanatçı burada, dünyevi arzuların ötesinde bir dinginlik bulmuş ve bu deneyimden kendini sorumlu tutarak, kendisine de teşekkür etmeyi unutmamış.

Kübrart’ın bir diğer önemli mesajı ise bu içsel yolculuğun yalnızca kendisine ait olmadığı; bu yolculuğun kapısının herkese açık olduğu. Hayata, doğaya ve varoluşa duyduğu şükranla, bu deneyimi kolektif bir farkındalık hâline getirmek istediğini ifade ediyor. Bu, yalnızca bir bireyin ruhsal yolculuğu değil, aynı zamanda başkalarını da bu uyanışa davet eden bir çağrı niteliği taşıyor.

Başka bir gözle baktığımızda, Kübrart’ın burada anlattıkları, bireyin kendini keşfetme yolculuğunda dışsal rehberliklerin nasıl derin içsel dönüşümlere yol açabileceğini gösteriyor. Budha’nın hikayesi, sanatçının varlığını ve dünyayla ilişkisini yeniden tanımlamasına vesile olmuş. Bu metin, hem bir teşekkür hem de bir uyanışa davet olarak okunabilir.

Kübrart’s interpretation of Buddha’s life and teachings through their own inner journey is more than a retelling of Buddha’s story—it serves as an expression of the artist’s self-awareness and spiritual purification. Buddha’s narrative becomes a mirror for Kübrart, enabling them to shed worldly attachments and the fleeting allure of material existence. Through this process, the artist has developed a profound sense of love and gratitude toward humanity, animals, nature, and existence as a whole.

Kübrart’s words resemble a manifesto of gratitude and awareness. With the expression “the power of being,” the artist conveys how Buddha offered not just spiritual awakening but also the opportunity to recognize the innocence and perfection within themselves. Here, the artist has found tranquility beyond worldly desires and, holding themselves accountable for this transformation, has not forgotten to extend gratitude to their own being.

Another key message from Kübrart is that this inner journey is not exclusive to them; the path is open to everyone. Through their gratitude for life, nature, and existence, the artist seeks to turn this personal experience into a collective awareness. This is not merely an individual’s spiritual journey but also a call inviting others to awaken to this experience.

From another perspective, Kübrart’s reflections illustrate how external guidance can lead to profound internal transformations in the journey of self-discovery. Buddha’s story has been a catalyst for the artist to redefine their sense of self and their relationship with the world. This text can be read as both an expression of gratitude and an invitation to awaken.